Geavanceerde, eeuwenoude beschavingen zoals Atlantis en Lemurië zijn een populair onderwerp onder onderzoekers, geschiedkundigen, archeologen en wetenschappers. Ieder jaar worden we weer getrakteerd op een mysterieuze vondst die ons laat twijfelen aan de oorsprong van de mensheid en die ons doet verwonderen over de beschavingen die de Aarde heeft aanschouwen voordat wij er waren. We hebben veel bewijs gevonden dat suggereert dat er vóór ons ook beschavingen waren die zowel intellectueel als technologisch superieur waren. Toch wordt deze theorie nog steeds gezien als een fantasie; ondanks al het bewijs dit idee ondersteunt, wordt het door de mainstream nog genegeerd. Wil je wat van het bewijs zien? Een fantastische plek om te beginnen is met auteur Graham Hancock in zijn boek The Magicians of the Gods..
Voordat we beginnen, is het nog belangrijk te zeggen dat het lijkt dat Atlantis behoorlijk ontwikkeld was. Misschien waren ze als beschaving zelfs verder ontwikkeld dan wij vandaag de dag zijn? En misschien is dat wel de reden dat ze geheimgehouden worden, als dat gebeurt. Stel je de implicaties eens voor als men toegeeft dat er een extreem geavanceerd ras bestond, nog vóor het oude Sumer, één die barstte van de technologie die de onze ver vooruit is.
Uiteindelijk maakt het niks uit hoe geavanceerd een beschaving wordt; de echte vooruitgang zit hem in waar het volk die technologie voor gebruikt. Ontstaat er een beerput van hebzucht en corruptie? Of werkt het volk samen om te blijven verkennen, groeien en te ontdekken? Zal het een volk worden dat alle anderen en hun planeet respecteert? Een volk dat wil samenwerken en leven in harmonie?
Ik zou oneindig door kunnen gaan met die vragen, maar het punt is dat het niveau van het menselijk bewustzijn de richting van de menselijke beschaving bepaalt. Het gaat niet om wat het kan doen of bouwen, maar of iemand kan ‘voelen’ wat het juiste is om te doen. Zelfzuchtigheid, hebzucht, ego en angst zouden iedere beschaving weerhouden van welvaart.
Atlantis
Als je begint over de verloren, oude stad van Atlantis, dan denken de meeste mensen waarschijnlijk dat je gek bent. Veel mensen weten helemaal niet dat deze stad al eeuwenlang serieus onderzocht wordt. Zo kunnen we zien dat het een onderwerp van significant belang was voor onderzoekers van het Smithsonian Institution, wat naar voren komt in hun Annual Report of the Board of Regents of The Smithsonian Institution van 30 juni, 1915.
In dit verslag geeft M. Pierre Termeir, lid van de Academy of Sciences en directeur van Service of the Geologic Chart of France, een lezing over de beschaving van Atlantis. Hij geeft goede redenen om deze verloren stad verder te bestuderen:
“Na een lange periode van minachtende achteloosheid, komt de wetenschap de laatste jaren steeds weer terug bij de studie van Atlantis. Hoeveel naturalisten, geologen, zoölogen of botanisten vragen elkaar wel niet of Plato een pagina uit de echte geschiedenis van de mensheid heeft overgedragen, wellicht met wat overdrijvingen? Een erkenning kunnen we nog niet geven, maar het lijkt steeds evidenter dat een enorme regio – continentaal of bestaande uit grote eilanden – is gezonken ten westen van de Zuilen van Hercules, ook wel bekend als de Straat van Gibraltar, en dat die ondergang plaatsvond in een niet al te ver verleden. Hoe dan ook, de vraag van Atlantis wordt wederom gesteld aan de mannen der wetenschap, en aangezien ik niet geloof dat het ooit kan worden opgelost zonder de hulp van de oceanografie, leek het me vanzelfsprekend om het hier te bespreken, in deze tempel der maritieme wetenschap, en om dit probleem – lang veracht maar nu wederom verrezen – onder de aandacht van oceanografen te brengen, en onder de aandacht van iedereen die luistert, door alle tumult van de steden heen, naar het verre ruizen van de zee.”
Je kunt hier het volledige verslag lezen, beginnend op pagina 219.
In zijn lezing biedt Termeir de huidige zoölogische, geografische en geologische data die het bestaan van de verloren Atlantische beschaving ondersteunt. Maar ook archeologische ontdekkingen op de oceaanbodem hebben tot lastige vraagstukken geleid…
Plato’s beschrijving
Plato, de beroemde Griekse filosoof, geeft een beschrijving van Atlantis in zijn dialoog Critias, die hij nooit heeft afgemaakt. Wat volgt is een samenvatting van zijn voorstelling, een aantal punten van vele die worden gegeven in Manly P. Halls’ The Secret Teachings of All Ages.
- Atlantis werd bewoond door ‘aardse’ en ‘primitieve’ mensen. Eén van hem werd verleid door de god Poseidon, die zich kruiste met de mensen, en ze kregen uiteindelijk vijf kinderen. Deze kruising tussen goden en mensen is een algemeen thema in veel historische teksten wereldwijd.
- Het land werd verdeeld in concentrische zones van land en water. Twee zones van land en drie zones van water omsingelden het middelste eiland, dat bronnen met warm water en koud water had.
- Atlantis werd een erkend land, met een wijze overheid en een economie die ze tot geavanceerde technologische hoogtes dreef – zelfs nog verder dan wij nu bereikt hebben.
- Atlantis had onbeperkte grondstoffen, wilde dieren en edele metalen, en was zeer dichtbevolkt.
- Atlantis stond vol met enorme en prachtige paleizen, tempels, havens en een netwerk aan bruggen en kanalen dat de verschillende delen van het koninkrijk verbond.
- Witte, zwarte en rode stenen werden gebruikt voor de bouw van openbare gebouwen. “Ze begrensden iedere landzone met een muur. De buitenmuur was bedekt met koper, de middelste met tin en de binnenmuur, die om de hele citadel liep, met orichalcum. De citadel op het middelste eiland, bestond uit paleizen, tempels en andere openbare gebouwen. In het midden, omgeven door een muur van goud, lag een heiligdom geweid aan Cleito en Poseidon.”
- Atlantis had meerdere tuinen, vol met koud- en warmwaterbronnen. Er waren talloze tempels, openbare baden en fitnessfaciliteiten, voor zowel mens als dier.
- “Het deel van Atlantis dat op Zee uitkeek werd beschreven als verheven en steil, maar de binnenstad was omringd door een vlakte, beschermd door bergen die bekend stonden om hun hoogte, aantal en schoonheid. De vlaktes werden twee keer per jaar geoogst, in de winter kreeg het water door regen en in de zomer door immense irrigatiekanalen, die ook werden gebruikt voor transport. De vlakte werd opgedeeld en ten tijde van oorlog leverde ieder deel hun aandeel van vechters en strijdwagens.”
- Atlantis was enorm en werd geregeerd door meerdere koningen, die ieder macht over hun eigen land hadden. Hun verhoudingen met de andere koningen lagen vastgelegd door een originele ethiek die door de eerste tien koningen was gegraveerd. “De belangrijkste wetten van de Atlantische koningen waren dat ze geen wapens mochten opnemen tegen elkaar en dat ze elkaar te hulp moesten schieten als één van hen werd aangevallen.”
De ondergang van Atlantis
Dat zijn de belangrijkste punten die Plato vertelt over Atlantis, Hij omschrijft het als een groots en machtig rijk, haast magisch, en hij zei dat ditzelfde rijk de vijand van de Hellenistische stadstaten was. Ook schrijft hij hun macht en glorie toe aan hun uiteindelijke ondergang, dat de liefde voor deze door de ego gedreven verlangens die al snel onder de Atlantische koningen ontstonden, ze “weglokte” van “het pad van wijsheid en deugdzaamheid”.
“Vervuld met valse ambities waren de heersers van Atlantis vastberaden om de goden te overwinnen in hun heilige verblijfplaatsen en ze toe te spreken. En hier komt Plato’s vertellen tot een abrupte stop, daar de Critias nooit is afgemaakt.”
Plato komt ook aan bij het onderwerp van Atlantis in zijn Timeaus, waarin Solon een verhaal vertelt dat hij op zijn beurt heeft gehoord in Egypte, van een priester via hiërogliefen in een tempel in Saïs. Solon vertelt over een krachtige natuurramp waardoor het continent verzonk. Daarmee was het Eiland van Atlantis volledig verdwenen.
“Een technologisch geavanceerde maar moreel failliet duivels koninkrijk – Atlantis – probeert de wereld met geweld te overwinnen. Het enige dat haar in de weg staat is een relatief kleine groep van spiritueel pure, moreel onderwezen en integer volk – de oude Atheners. Zij vechten onder deze erbarmelijke omstandigheden… en de Atheners overwinnen dankzij de kracht van hun geesten. Klinkt dit bekend? Plato’s dialogen over Atlantisch zijn in feite een eeuwenoude Griekse versie van ‘Star Wars’.” – Ken Feder, professor in de archeologie, in zijn boek Frauds, Myths and Mysteries: Science and Pseudoscience in Archaeology.
De link met Egypte is ook interessant, omdat Crantor, een andere oude Griekse filosoof, beweerde dat de Egyptische priesters zeiden dat het verhaal van Atlantis geschreven stond op pilaren die tot 300 v.Chr. nog bestonden.
Manly P. Hall vertelt ons ook dat, voor die natuurramp, een deel van de bevolking Atlantis al had verlaten en niet wilde toegeven aan de egoïstische neigingen die blijkbaar tot de teloorgang van Atlantis hebben geleid. Is de filosofische, religieuze en wetenschappelijke kennis van Atlantis doorgegeven? Er bestaan veel overeenkomsten tussen de leer die uit Atlantis zou komen en die van andere culturen, zoals de Maya’s in Midden-Amerika.
Volgens Manly P. Hall heeft de wereld van de Atlantiërs “niet alleen kunsten en ambachten geërfd, filosofieën en wetenschap, ethiek en religies, maar ook haat, conflict en perversie. De Atlantiërs begonnen de eerste oorlog; daarom wordt er gezegd dat alle volgende oorlogen kansloze pogingen waren om de eerste te rechtvaardigen en om de fout die daar gemaakt werd recht te zetten.”
“Voordat Atlantis zonk, trokken haar spiritueel verlichte Ingewijden, die inzagen dat hun land verdoemd was omdat het van het Pad van het Licht was geraakt, zich terug van het noodlottige continent en zij namen met zich mee de heilige en geheime leer. Deze Atlantiërs streken neer in Egypte, waar ze de eerste goddelijke vorsten werden. Bijna alle grote kosmologische mythen die de basis vormen van de verschillende heilige boeken in de wereld zijn gebaseerd op de geheime rituelen van Atlantis.”
Eén van de interessante kanten van dit verhaal is voor mij het feit dat deze stad vaak wordt gezien als een plaats van pracht, licht en overvloed, wat het ook was. Maar ze waren niet immuun voor de gevaren van hebzucht, zoals H.P. Blavatsky duidelijk maakt:
“door de duivelse insinuaties van hun demon, Thevatat, werd het Atlantische volk een natie van duistere tovenaars. Dit leidde tot de eerste oorlog, een verhaal te lang om na te vertellen. Het keert terug in de verminkte allegorieën van het ras van Kaïn, de reuzen, en die van Noah en zijn rechtvaardig geslacht. Het conflict kwam tot een einde met het zinken van Atlantis, een beeld dat we terugzien in de verhalen over de vloed van Babylon en Moses.”