Ik heb me op de middelbare school wel eens laten vertellen door een goed bedoelende leraar dat ik alleen maar in mijn hoofd zat. Dat ik niet veel voelde en mijn ratio gebruikte als een muur van bescherming. En dat laatste was ook zo. Maar dat eerste niet. Ik voelde juist heel veel.
Als er in je kindertijd niemand beschikbaar is voor je emoties, waar moeten ze dan heen? Ik nam maar aan naar binnen. Na een tijdje namen ze zoveel ruimte in dat ik daar constant mee bezig was. Ik begreep alleen helemaal niks van mijn emoties en sommige waren extreem pijnlijk. Maar dat vertelde ik aan niemand. Thuis was er namelijk geen plek voor mijn gevoelens, dus die deelde ik ook niet meer na een tijdje. Je kunt wel raden wat dat doet voor je gevoel van verbondenheid, je eigenwaarde, je vertrouwen en zelfliefde. En de muur.
Het fijne van zo’n muur is het gevoel van veiligheid dat het biedt. Het grote nadeel ervan is dat hij twee kanten heeft waar je er maar één van kan zien. Je eigen. Juist omdat ik gewend was alles alleen te doen, kon ik niet overzien wat ik mezelf daarmee ontzegde. De spontane verbinding met dat wat er (aan de andere kant) is. En de mogelijkheid om daar in het midden te mogen zijn van mezelf. Maar dat wist ik toen nog niet.
De muur is heel lang bij me gebleven. Ik nam hem mee in werk en relaties. Op werkniveau viel dat lang niet zo op. Maar als je emotioneel niet beschikbaar bent voor je geliefde, waar moet ze dan heen? Ze nam maar aan naar buiten. Ik begreep na de laatste ergens wel dat mijn muur omhoog houden een eenzame prijs had die ik niet heel veel langer wilde betalen. En ik ben hulp gaan zoeken hoe ik deze het beste kon gaan afbreken. En zoals dat dan zo gaat als je diep vanbinnen iets wenst, kreeg ik hulp uit het universum in de vorm van een intuïtieve groepstherapeute die wist hoe de muren van Jericho gevallen waren. Door geluid.
Ze liet me elke week in een groep van acht mensen aan het woord. Niemand mocht een vraag stellen of een opmerking maken, wat we normaal gesproken daar wel deden. Ik moest vertellen wat ik voelde en waarom. Heb je wel eens vier maanden lang wekelijks zeven minuten onafgebroken verteld aan een groep mensen wat je echt voelt? Terwijl ze echt luisteren? Er ging een wereld voor me open van de verbinding die ik gemist had in mijn jeugd.
Ik leerde dat mijn emoties eigenlijk heel menselijk zijn, en dat ik niet de enige was die met zulke emoties rondliep. En dat ik me kan verbinden met anderen door uit mijn gevoel te spreken. Maar belangrijker nog, ik leerde wat ik in mijn kindertijd niet had geleerd:
Dat ik mijn emoties alleen maar kan begrijpen met mijn hart.
Je kunt wel raden wat dat doet voor je gevoel van verbondenheid, je eigenwaarde, je vertrouwen en zelfliefde. En de muur.
PS:volg me hier op Instagram, of Linkedin