Laatst kreeg ik een leuke vraag toegestuurd van een bezoeker van mijn site naar aanleiding van de bijzondere band met haar paard. De vraag was of dieren ook een ziel hebben, of ze ook incarneren om levenslessen te leren net als mensen, en of het mogelijk is voor dieren om te incarneren in andere soorten, of zelfs als mens.
Bezield leven
Toen ik deze vraag wilde beantwoorden, merkte ik dat ik niet goed wist hoe te beginnen – want de premisse van de vraagstelling is eigenlijk omgekeerd aan hoe ik het leven en het incarnatieproces zie. In mijn optiek en ervaring namelijk, is alles wat leeft, per definitie bezield – en ‘leven’ neem ik daarbij in de ruimste zin van het woord. Mineralen, planten, dieren, mensen, nietbelichaamde wezens als elfen en elementalen, engelen – alles heeft een ziel en leeft en alles is vrij om de weg van incarnatie te gaan als men dit verlangt.
Ziel
Daarbij zie ik de ziel, zoals ik in een eerder artikel op Nieuwetijdskind schreef, niet als iets dat van leven naar leven reist, als een soort eilandhopper van lichaam naar lichaam. Nee, ik zie de ziel als een zon, een stralend wezen dat alles al in zich heeft, oneindig wijs en onsterfelijk, dat zich bevindt in de Eenheid, dichtbij de Schepper. Die ziel zendt als het ware stralen van zichzelf uit in de stof, in het Universum om ervaring op te doen, te groeien in wijsheid, haar licht neer te zetten en haar wijsheid te delen met de wereld.
Levens
Die ‘stralen’ van de ziel zijn onze levens. Voor de ziel, die buiten tijd en ruimte bestaat, bestaan al die levens tegelijkertijd en zij zijn onderdeel van ons totale multidimensionale Zelf. Wij ‘hoppen’ niet van lichaam naar lichaam, nee we zijn onderdeel van onze ziel, tegelijk met al onze andere levens en bestaansvormen in alle dimensies en tijden. Daarbij is voor de ziel het onderscheid tussen soorten en rassen veel minder van belang dan voor ons mensen, in ons beperkte menselijke denken.
Inheemse volkeren en moderne cultuur
Dieren worden door de moderne menselijke cultuur schromelijk onderschat en gezien als ‘lager’ of ‘minder’ dan de mens. Bij oude inheemse volkeren was dit heel anders, zoals bij de Aboriginals, de Kelten en vele inheemse Amerikaanse Indianenstammen. Dieren werden gerespecteerd als autonome wezens, als boodschappers, als helpers, als leraren. In Europa zijn dieren, vooral sinds de middeleeuwen, sinds de Kerk een steeds grotere rol ging spelen, omringd door bijgeloof en angst, of ze werden slechts gezien als bron van voedsel of werkkracht. Later, vooral sinds de industriële revolutie, werden dieren door veel mensen gezien als minder ontwikkeld, als lagere wezens zonder gevoel en verstand, zonder ratio, die zelfs zonder scrupules gebruikt worden voor medische experimenten in laboratoria. Maar waarom zien mensen dieren eigenlijk zo?
Dieren
Dieren leven in harmonie met hun omgeving, zijn onderdeel van een ecosysteem dat zichzelf in stand houdt zolang het in evenwicht is. De mens is de enige soort die dit systeem verstoort door hebzucht, machtswellust en gemakzucht.
Dieren hebben geen taal zoals mensen (en dus ook weinig misverstanden) maar communiceren zeer effectief door middel van lichaamstaal, geluid, en telepathie. Bomen communiceren zelfs via hun wortels, en wetenschappers zijn aan het ontdekken dat zij zeer wijdverbreide vormen van communicatie hebben met hun soortgenoten in het bos.
Wanneer je open staat voor andere vormen van communicatie dan puur de taal van de mens, en je oefent je in het voelen van energie en in het ontvangen van telepathische communicatie, dan zul je ontdekken dat dieren en planten, zelfs mineralen en kristallen, veel verfijnder en effectiever communiceren dan je ooit gedacht had. Daarbij getuigt hun communicatie van een humor, inzicht en wijsheid waar veel hedendaagse mensen nog niet aan kunnen tippen!
Communicatie
Een voorbeeld: geïnspireerd door een dierentolk besloot ik op een dag dat ik ook eens wilde oefenen in telepathisch communiceren met dieren. Ik zag langs de waterkant een reiger staan en zei in gedachten gedag. ‘Goedemiddag, meneer reiger,’ begon ik beleefd in gedachten. Ik stelde me open voor een reactie. ‘Shhhht,’ was het antwoord van de reiger, ‘ik ben aan het werk!’ Sufferd die ik was, had ik er in mijn menselijke arrogantie helemaal niet bij stilgestaan dat de reiger aan het vissen was!
Levens als dier
Als je de ziel ziet als de bron van al je levens, in alle dimensies, en alle vormen, die allen verbindt, dan is het makkelijker je voor te stellen dat je inderdaad levens kunt hebben als mens, als dier, als elf, als astraal wezen. Ik ben inderdaad mensen tegengekomen die levens hadden gekend als paard, als walvis, en deze levens hadden net zoveel inhoud en levenslessen te bieden als een leven als mens. Paarden en walvissen zijn zeer gevoelige, wijze en sociale wezens en voor de ziel is zo een leven net zo kostbaar, leerzaam en belangwekkend.
Incarnatietrauma
Daarbij gaat er in het incarnatieproces ook wel eens wat mis: zo had één van mijn cliënten in het enthousiasme van haar eerste incarnatie niet goed opgelet waar ze heen ging, en landde ze in een bestaan als zeer primitief insectachtig wezen. Dit wezen leefde te midden van soortgenoten die geen verbinding maakten met elkaar en slechts aten, sliepen en zich zonder bewustzijn voortplantten. Voor een bewust wezen als zij was deze ervaring zo schokkend dat ze er een oertrauma aan overhield, wat we in de therapiesessie vervolgens konden behandelen. Voor de wezens zelf was hun bestaan niet schokkend, dit omdat het deel van de ziel dat daar geïncarneerd was erop afgestemd was. Voor een veel bewuster zieledeel was dit leven echter als een veel te nauwe jas, een schok en een vergissing, één waar ze overigens wel weer veel van geleerd had. En dat maakte ook deze ervaring, hoewel naar, toch weer zinvol.
Dierenspirits
Niet alleen hebben dieren in mijn optiek een ziel, of beter gezegd, maken ze deel uit van een ziel en zijn ze multidimensionale wezens met meerdere levens, maar ze kunnen zich na de dood ook manifesteren als spirit, net als bewust overleden mensen.
Zo maakte ik mee dat, toen een cliënte in mijn praktijk even vastzat in haar pijn en zich niet kon uiten, er in mijn praktijkruimte plots in mijn geestesoog een hond verscheen die haar wilde troosten. Ik kon het uiterlijk van de hond goed omschrijven, en de cliënte kon inderdaad vaststellen dat het een hond was die ze gekend had.
Dierenfamilie
Zelf heb ik meerdere honden ontmoet die ik in vorige levens gekend heb: een grote Ierse wolfshond die ik in de Bronstijd had en die opeens in het hier en nu naar me stond te kijken toen ik de afwas deed, een lief hondje van onduidelijk ras met warrig vacht die bij een Keltische hoofdman hoorde wiens dramatische leven ik destijds aan het helen was. Hij verscheen voor mijn geestesoog tijdens meditatie, en ik zag hem zo scherp als welke levende hond dan ook. Ook Zorro, de Parson Jack Russell van mijn huidige familie, heeft zich na zijn overlijden op meerdere manieren gemanifesteerd en contact gemaakt. Andere honden die nog wel belichaamd waren, reageerden zelfs op zijn aanwezigheid en gingen verbaasd zoeken omdat ze hem wel waarnamen, of zijn energie voelden, maar hem niet konden ruiken.
Dieren reizen in incarnaties nogal eens met ons mee: zo had een vriendin van mij een hele lieve, wijze kat die in een middeleeuwse incarnatie ook al bij haar was als maatje. En een andere kennis had een golden retriever in de familie die overleed. Kort daarna hadden ze weer een retriever pup gehaald, en toen ze deze voor het eerst uit de auto lieten rende hij spontaan naar het oude huis en ging voor de deur zitten blaffen om naar binnen gelaten te worden.
Dierenspirits trekken zich in de liefde voor hun mensenfamilie bijzonder weinig aan van de grenzen van tijd en ruimte!
Kortom, gezien vanuit het oogpunt van de ziel is het onderscheid tussen verschillende levensvormen niet van betekenis: alles wat leeft, is verbonden en gaat een evolutionaire weg van groei naar bewustzijn, al dan niet via het pad van incarnatie. Op deze weg zijn we allemaal broeders en zusters!
