In haar Engelstalig artikel “Meester van de Liefde” stelt schrijfster Emily Smith dat van alle paren die trouwen slechts 3 van de 10 erin slagen een gezond, gelukkig en duurzaam huwelijk te realiseren, zoals ook psycholoog Ty Tashiro daar in zijn boek “The Science of Happily Ever After” op wijst.
De studie van het huwelijk
In de jaren ’70 begonnen sociale wetenschappers voor het eerst met het bestuderen van het huwelijk als antwoord op een crisis: echtscheidingen begonnen met ongekende snelheid toe te nemen. Vanwege hun bezorgdheid over de invloed van talloze echtscheidingen op kinderen, besloten psychologen voor hun wetenschappelijk onderzoek echtparen te bestuderen en te observeren, om te kunnen bepalen wat de ingrediënten zijn van een gezonde, duurzame relatie.
Samen met een onderzoeksteam, koppelden de wetenschappers echtparen aan elektroden en vroegen hen vervolgens te praten over hun relatie, hoe ze elkaar ontmoet hadden, met welke conflicten ze werden geconfronteerd en over de positieve herinneringen die ze samen hadden. Terwijl ze spraken werd door middel van elektroden hun bloedstroom en hartslag gemeten en hoeveel transpiratievocht er vrijkwam. Vervolgens werden de echtparen huiswaarts gestuurd om na zes jaar te kijken of ze nog steeds bij elkaar waren.
Uit de verzamelde gegevens scheidde Gottman de echtparen in twee hoofdgroepen: De meesters en de leerlingen. De meesters waren na zes jaar nog steeds gelukkig samen en hadden duurzame relaties. De leerlingen waren uit elkaar of chronisch ongelukkig met hun huwelijk.
Maar wat heeft fysiologie hiermee te maken? De huwelijken van de leerlingen vertoonden alle tekenen van opwinding – de vecht of vlucht modus – in hun relaties.
Samen naast elkaar een goed gesprek hebben was – lichamelijk gezien – vergelijkbaar met een confrontatie met een sabeltandtijger.
“De meesters hebben een andere geestelijke instelling,” verklaarde Gottman in een interview, “en dat is het volgende: Ze tasten zorgvuldig hun sociale omgeving af naar alles wat ze kunnen waarderen en zijn daar dankbaar voor. Ze bouwen doelgericht aan een cultuur van respect en waardering. Leerlingen daarentegen zijn in hun sociale omgeving telkens op zoek naar de fouten van hun partner.”
Duurzame relaties- Duidelijke signalen
Men ontdekte dat minachting factor nummer één is dat echtparen uit elkaar scheurt. Mensen die gericht zijn op het bekritiseren van hun partner missen maar liefst 50 % van de positieve kanten van hun wederhelft, ze kunnen zelfs zoeken naar negativiteit die er niet eens is!
Mensen die hun partner links laten liggen – bewust negeren of minimaal reageren – beschadigen hun relatie door hun partner het gevoel te geven dat hij/zij waardeloos en onzichtbaar is, alsof ze er niet zijn, niet gewaardeerd worden. En mensen die hun partner met minachting en kritiek behandelen, doen niets anders dan nog meer schade aanrichten.
Vriendelijkheid (samen met emotionele stabiliteit) is de belangrijkste voorspeller van tevredenheid en harmonie in een relatie. Vriendelijkheid geeft elke partner het gevoel van geborgenheid, begrepen worden, waardering – geliefd zijn.
Het moeilijkste is vriendelijkheid oefenen, met name tijdens onenigheid – het belangrijkste moment om juist dàn vriendelijk te zijn. Minachting en uit de hand gelopen agressie tijdens een conflict kan een relatie onherstelbare schade toebrengen.
“Vriendelijkheid betekent niet dat we geen uiting geven aan onze woede,” legt Julie Gottman uit, “maar vriendelijkheid laat zien hoe we ervoor kiezen onze woede te uiten. Je kunt òf stenen naar je partner gooien, òf je kunt uitleggen waarom je je boos en gekwetst voelt. Dat is de vriendelijke weg.”
Wanneer mensen nadenken over hoe vriendelijkheid te beoefenen, denken ze meestal aan kleine attenties, zoals elkaar geschenken geven, af en toe een schouderklopje of een aai over de bol. Dit zijn geweldige voorbeelden van vriendelijkheid, maar vriendelijkheid kan ook worden ingebouwd in de fundamenten van een relatie door de manier waarop partners dagelijks met elkaar omgaan, met of zonder schouderklopjes, bosjes bloemen en dozen bonbons.
Nóg een krachtige vriendelijkheidsstrategie draait om gedeelde vreugde. Eén van de meest verraderlijke tekenen in het onderzoek bij de leerling-echtparen was het onvermogen elkaars vreugde om goed nieuws te delen. Bijvoorbeeld, een van de twee deelt opgewonden het goede nieuws over promotie op het werk, waarop de ander met onverschilligheid en desinteresse reageert door op de klok te kijken hoe laat het is, of het gesprek af te kappen met een opmerking als: “Dat is leuk.”
Wanneer de normale spanningen van een leven samen zich opstapelen – kinderen, carrière, vrienden, schoonfamilie en overige afleidingen – en de tijd voor romantiek en intimiteit verdringen, kan het gebeuren dat echtparen minder moeite gaan doen hun relatie op peil te houden, waardoor allerlei onbeduidende grieven over en weer ze uiteindelijk uit elkaar scheuren.
In de meeste huwelijken daalt de mate van tevredenheid de eerste paar jaar dramatisch. Maar bij echtparen die behalve duurzaam ook lang en gelukkig samenleven, is het de kracht van vriendelijkheid die hen begeleidt.
Bronnen: