Als vrouw zijn we zo gedrild in het mannelijke systeem van moeten voldoen, dat we onszelf vaak voorbijlopen. We gaan door op wilskracht en staan niet stil bij hoe iets voelt. Daardoor ontgaan ons de kansen om onze missie te leven. Overgave aan de vrouwelijke energie kan een doorbraak betekenen. Hoe doe je dat?
Mannelijke waarden
‘Stief deurdoen’ leerde Grace van haar ouders en Anne kreeg van haar vader mee dat ze ‘haar uiterste best moest doen’ om iets te bereiken. Deze adviezen hebben velen van ons meegekregen en ze hebben ons ver gebracht. Vaak hebben we een goede opleiding gedaan en banen gehad die ons een goed salaris boden. Daardoor konden we mooi wonen en leuke dingen doen. Totdat we vastliepen.
Als je, zoals Anne, in alles altijd tot het uiterste gaat, dan raakt je lichaam uitgeput. Zo kwam ze burn-out thuis te zitten. Tijdens haar re-integratie naar werk kwam de vraag op, wat ga ik nu doen? Niet terug naar het oude werk, waar ze zo overspannen van was geraakt. ‘Ik heb 17 jaar geploeterd als verloskundige, dat echt nooit meer. Ik kan niet meer 24/7 die telefoon bij me hebben en dag en nacht klaar staan voor een bevalling.’
Voelen is soms rouwen
Ze huilde tranen met tuiten. ‘Ik heb jarenlang een praktijk voor natuurlijke verloskunde gewild. Dat was de heilige graal. Als dat niet meer kan, dan weet ik het niet meer.’ Afscheid nemen van een eigen praktijk bracht haar in een rouwproces. ‘Ik kan nog niet vooruitkijken, ik moet eerst om me heen kijken. Naar de brokstukken. Nu kom ik eindelijk toe aan voelen wat het allemaal met me heeft gedaan.’
Na verdriet kwam er ook opluchting. ‘Gelukkig, dat ploeteren hoeft niet meer.’ Daarna kon ze voor zich zien waar ze weer blij van zou kunnen worden. ’Een praktijk voor huilbaby’s, waarin ik coaching en massages bied.’ Maar in het vormgeven van deze praktijk liep ze vast. ‘Ik blijf de roep van de ongeboren kinderen horen. Ik moet er zijn om ze te helpen landen op aarde. Ik voel me verscheurd. Wat voor praktijk moet ik nu?’
Uit de patstelling
“Kun je niet een combinatie maken van een verloskunde en een coaching praktijk, waarin je én bevallingen doet én coaching en massages biedt?’, vroeg ik.
‘Maar ik wil niet meer dan één bevalling per maand doen het eerste jaar’, antwoordde ze prompt. Daar had ze kennelijk over nagedacht.
‘Dat kan toch? Het is jouw praktijk, dat kun je toch zelf bepalen?’
Ze was even stil. Ongeloof op haar gezicht werd opgevolgd door een stralende grijns. ‘Dit is een doorbraak! Ineens zie ik wat er al die tijd al voor mijn neus lag: een vorm waarin ik kan doen waartoe ik me geroepen voel en waarin ik trouw kan zijn aan mijn hooggevoeligheid. Waarom zag ik dat niet?’
Omdat we zo niet zijn opgevoed. Dat je niet zomaar kunt doen waar je zin in hebt, is een idee dat er effectief is ingeramd door het rechtlijnige systeem. We leren in onze jeugd dat we moeten kiezen. Het is of-of. Dus dacht Anne dat het óf een praktijk voor verloskunde óf een praktijk voor coaching moest zijn.
Dat het ook en-en kan, op een manier die past bij wie we zijn, komt niet in ons op. Gelukkig kon één vraag op het juiste moment het kwartje doen vallen, wel na maanden gesprekken voeren over verschillende mogelijkheden, vele lagen van pijn en frustratie doorleven en een paar intuïtieve schrijfoefeningen en collages maken over wat haar hart en ziel fluisterden.
Van pleasen naar verlangen
Dat we als kind vaak over ons gevoel moesten stappen, leidde niet alleen tot aangepaste vrouwen die tot het uiterste gaan om te voldoen aan alle verwachtingen. Het heeft er ook voor gezorgd dat we als volwassene soms niet eens meer durven te verlangen. Zoals Grace. ‘Ik vind dat ik allang had moeten weten wat ik wil qua werk, maar ik kom er niet bij. Ik ga niet rustig zitten om te schrijven, ik blijf maar bezig met dingen doen voor anderen.’ Dus zat ze vast in ‘het moeten weten’ en ‘het niet weten’. Hoe kom je uit een dergelijke patstelling?
Pas toen Grace het idee losliet dat ze iets moest, kon ze rustig gaan zitten. Toen voelde ze pijn tussen haar schouderbladen en ook vermoeidheid. Ze begon zelfs te boeren. ‘Er wil iets ontluchten!’, grapte ze. Door te schrijven kreeg ze dingen helder. ‘Ik mag mezelf uitnodigen om te zijn wie ik ben, en alles omarmen wat ik voel.’ Daarna kon het verlangen zich kenbaar maken. ‘Ik wil creëren.’ Hoe ogenschijnlijk klein misschien, ook dit is een echte doorbraak. Van wegrennen van je verlangen naar gaan zitten en alles toelaten.
Voelen: een vrouwelijke bedding bieden
Zonder te voelen kom je nooit toe aan het ontdekken van je verlangen, of van dat wat jou werkelijk roept in dit leven. Dan ben je altijd aan het pleasen en jezelf aan het uitputten. Voor Grace heeft het proces van vormgeven aan wat ze wil nog even tijd nodig en dat is ook goed. Je kunt het proces niet versnellen. Van belang is dat je het aangaat. Door alles in jezelf te omarmen en niets uit te sluiten.
Als we deze vrouwelijke bedding kunnen bieden aan onszelf, als we ons durven overgeven aan de stroom van wat we voelen, dan doorbreken we een magische grens. Dan breken we door van de beperkte realiteit waar we moeten kiezen naar een veel grootsere werkelijkheid waar we mogen doen waar we zin in hebben. Dat is spannend.
Het kan helpen jezelf op te stellen als een zorgzame moeder die haar innerlijk kind liefdevol bij de hand neemt. En zegt: ‘kom maar, ik ben bij je, er kan je niets gebeuren.’ Als we kunnen vertrouwen dat we veilig zijn, kunnen we eindelijk thuiskomen in onze vrouwelijke essentie en werken in een wereld vol ongekende mogelijkheden.
