“Op het moment zelf heb ik het niet zo door”, zegt Roos tijdens onze eerste sessie. Ze kijkt me niet aan, maar houdt haar blik ergens op de binnentuin gericht die door het grote raam waar aan wij zitten goed te zien is. Haar schouders hangen en haar stem klinkt zacht terwijl ze tussen de woorden door peinzend op haar lip bijt. “Dat komt vaak aan het eind van de dag, ’s avonds als ik alleen in bed lig. Dan pas realiseer ik me dat ik continu dingen doe of zeg, die helemaal niet eigen voelen… Ik bedoel, ik mag niet klagen natuurlijk. Ik heb lieve vrienden en mijn baan vind ik ook best leuk. Toch voelt het alsof dit leven niet écht bij me past. Alsof ik word meegezogen in de stroom van alles, in plaats van dat ik de dingen doe die echt belangrijk voor me zijn.”
Nu pas kijkt ze me aan. “Snap je wat ik bedoel?”
Dat snap ik zeker. De gevoelens die Roos beschrijft ken ik maar al te goed uit mijn eigen leven en het is een verhaal dat ik als intuïtief coach in talloze variaties hoor.
Contact met jezelf kwijt zijn
Disconnectie met jezelf. Niet meer leven volgens je eigen intuïtieve navigatiesysteem. Merken we dat niet op allerlei manieren in ons leven? Misschien wil je al heel lang een boek schrijven, eindelijk gitaarles nemen of meer meditatiemomenten inbouwen in je week en weerhoudt de onrust in je hoofd je ervan te doen waarnaar je verlangt. Of je bent in de ochtend kalm en gegrond en merkt dat je in de loop van de dag door negatieve gedachten en meningen van anderen zo uit het veld geslagen raakt dat je ’s avonds afgemat op de bank ploft. Het plot van dit verhaal berust uiteindelijk op hetzelfde dilemma: het verlangen naar een authentiek leven en een connectie met een ik die echter voelt dan je dagelijkse ik, en tegelijkertijd de verwarring over hoe je met dat deel van jezelf in contact komt en de onontkoombare zelfafwijzing die daarmee gepaard gaat.
De mensen die naar mij toe komen zeggen me vaak best tevreden te zijn met hun leven, gelukkig zelfs. Toch vertellen ze dat ze iets missen. Ergens onder het oppervlak leeft een onbestemde onvoldoening waar ze last van hebben. Ze missen iets, maar hebben geen idee wat dat iets zou kunnen zijn. Een leegte die interne onrust veroorzaakt, die aanzet tot nóg meer doen, nóg harder werken, nóg meer plannen en afspreken.
Navigeren naar jezelf
Wat ik hieruit geleerd heb, is dat we blijkbaar ergens onderweg de richtlijnen van de wereld buiten onszelf beginnen te volgen, in plaats van ons eigen intuïtieve weten. Onze neiging is de overtuigingen en aannames van anderen over wie we zijn en hoe we zouden moeten leven te internaliseren en onderdeel te maken van ons waardesysteem. Als je nu denkt ‘zie je wel, ik doe het allemaal niet goed’, mag je dat zelfkastijdingszweepje weer opbergen. Dit is nu eenmaal hoe bewustzijnsontwikkeling verloopt.
Door je zelf te ‘verliezen’, niet meer te weten wie je bent of wat je wilt, krijgt er iets anders in jou de ruimte om op te staan. Een deel van jezelf dat lang niet is gehoord of (h)erkend. Een kalm, intuïtief weten dat zich steeds duidelijker aftekent en zegt: niet deze kant op. Niet dit leven, niet deze relatie, niet dit werk. Deze stem in jezelf biedt je niet op een presenteerblaadje aan wat je wél moet doen, maar ze fluistert haar boodschap wel net zolang totdat je je koers wijzigt. Zoals schrijver Michael A. Singer zei: “Ieder mens is een blinde die met zijn blindenstok zich een weg door het leven baant, door te voelen waar hij niét kan lopen, weet hij wat zijn pad is”.
Vrijheid
Het ervaren van leegte, stuurloosheid en onrust is niet een teken dat je slecht bezig bent. Of dat je niet hard genoeg je best doet, verkeerde beslissingen maakt of achterloopt op de rest. Het betekent simpelweg dat je herkent wat op het diepste niveau niet meer met jezelf resoneert. Al voelt het alsof je verder van huis bent dan ooit, in werkelijkheid begin je te luisteren naar je eigen, authentieke navigatiesysteem dat je altijd terug naar huis kan leiden. Zoals rijhulpsystemen auto’s op de snelweg helpen op hun eigen baan te blijven, zo laat jouw intuïtieve navigatiesysteem je weten wanneer je van je eigen weg afraakt.
Wat als je de leegte en de onrust zou zien als richtingaanwijzers, met als voornaamste doel jou te wijzen op je interne verdeeldheid tussen wie je denkt te moeten zijn en wie je echt bent? En wat als je de volgende keer wanneer je dat zweepje uit de kast wil trekken, een moment de tijd zou nemen om je pijn als uitnodiging van het meest eigen, intieme, echte deel van jezelf te herkennen? Ga het ongemak niet uit de weg door middel van afspraakjes, to do lijstjes en andere verplichtingen, maar verwelkom het als een oude vriend die je herinnert aan dat wat echt belangrijk voor je is. Laat jezelf zakken in de stilte en luister.
Dit artikel werd geschreven door Donna Dieperink, intuïtief coach en trainer. Dit is het eerste artikel van een reeks van 6 artikelen, geschreven door Inner Purpose. In deze artikelen belichten wij het thema ‘verbinding maken met jezelf’ vanuit verschillende invalshoeken.
