Op de basisschool werd ik bestempeld als ‘druk kind’. Als de deurbel ging, was mijn vader al bang welke boze ouder er nu weer aan de deur zou staan. Tegenwoordig zou ik vast het label ADHD hebben gekregen.
Ik herinner me nog een zonnige namiddag, toen mijn vriendjes en ik na het voetballen een glaasje limonade wilden gaan drinken bij één van de jongens thuis. Ik mocht van zijn moeder niet naar binnen en moest maar buiten blijven staan: “Jij bent veel te druk!” Daar stond ik dan, buiten te wachten, terwijl mijn vriendjes lekker limonade aan het drinken waren.
Mijn ouders, de ouders van vriendjes en mijn leraren wisten eigenlijk niet hoe ik in bedwang gehouden moest worden. Een vaak gehoorde snauw was dan ook:
“Denk nou eens na voordat je iets doet!”
Nou.. dat ben ik dus gaan doen! En ik ben er verdomde goed in geworden ook!
Op de middelbare school aangekomen was ik ondertussen een kei in het ‘nadenken voordat ik iets deed’ en het rekening houden met anderen. Ik werd daardoor steeds beter in observeren, analyseren en verwachtingen creëren. Zo’n impulsief, ongeleid projectiel als ik op de basisschool was, zo berekenend en gecontroleerd was ik nu.
Klein nadeeltje was alleen dat de spontaniteit en de eigenheid er daarmee ook wel zo’n beetje uitgestampt waren.
Back to my roots
Jaren later, tijdens mijn eerste baantje als programmeur en later als projectleider bleek ik erg succesvol te zijn. Waarschijnlijk dankzij mijn berekenende en controlerende vermogen.
Toch miste ik iets en begon mijn spirituele zoektocht terug naar mijn roots. Naar dat impulsieve jochie vol energie dat ik ooit was. Ik besefte dat ik vooral goed was geworden in ‘denken’. Maar ik miste mijn oerkracht. De spontaniteit: het ‘Eerst doen, dan pas denken!’.
Plotseling had ik een nieuwe missie in mijn leven:
Weer een DOENER worden, in plaats van enkel die DENKER
Dat was eigenlijk zo’n eenvoudige beslissing: simpelweg mijn aandacht uit te laten gaan naar mensen en situaties die mij weer in contact brachten met het voelen en het doen.
Ik kreeg nieuwe hobby’s, zoals koken en wandelen met de hond. Ik pakte het pianospelen weer op dat ik als kind graag deed. Ik deed mee aan workshops over ‘intuïtief voelen’ en innerlijk kind werk. En wat me misschien nog wel het meest heeft geholpen: ik wilde een vriendin die écht een doener en een voeler was.
We zijn nog steeds bij elkaar en ze herinnert me iedere dag weer aan wat ik zo bewonder. Aan wat ik zelf ook diep van binnen ben.
Met haar sprong ik impulsief in een modderig meertje op een warme dag in het bos. Dat zou ik vroeger nooit gedaan hebben. Gewoon omdat het leuk is! Omdat het op dat moment zo voelt!
We zijn samen zelfs bij de sjamanen in Peru Ayahuasca gaan drinken! Denk je dat ik dat jaren geleden ooit ‘in mijn hoofd’ gehaald had?
Het cirkeltje is rond
Ik ben niet meer boos. Mijn ouders en leraren wisten immers ook niet beter.
Ik ben blij met wat ik heb geleerd door al het goed bedoelde advies.
Maar nu is het tijd om die kleine jongen een handje te helpen.
‘Laat je maar zien! Laat je maar horen! Wees maar lekker spontaan!’
Dankzij de mooie mensen die ik op mijn pad ben tegengekomen heb ik geleerd dat ik die ouders en die leraren helemaal niet nodig heb om mijn lessen te kunnen leren. Uiteindelijk is er maar eentje die er voor die kleine jongen hoeft te zijn. Door dik en dun. No matter what.
Ik ben zo blij dat ik hem daarbij mag helpen..